«Το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι είναι το πώς θα σταθώ εγώ απέναντι στους άλλους. Έχεις πολύ μεγάλη ανάγκη να γνωρίσουν με ένα μαγικό τρόπο, να σε χειριστούν χωρίς να νιώσεις άβολα ή στρυμωγμένα ή να απολογηθείς για κάτι το οποίο δεν έχεις επιλέξει. Κάθε ασθενής είναι διαφορετική προσωπικότητα με άλλες επιθυμίες, άλλες ανάγκες, άλλες αντοχές.
Είναι μια δύσκολη στιγμή όταν το ανακοινώνεις στα δικά σου πρόσωπα. Εγώ προσωπικά την απέφυγα. Δεν το ανακοίνωσα στην οικογένειά μου και στους φίλους μου παρά μετά από ένα μεγάλο διάστημα που ένιωσα ότι ήταν η στιγμή που θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί τους. Αρχίζει ο χρονικός ορίζοντας να στενεύει και να αλλάζει οτιδήποτε είχες δεδομένο εκείνη τη στιγμή. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι ψύχραιμοι.
Για μένα το ερώτημα ήταν αν θα αποσυρθώ από τη ζωή ή θα συνεχίσω να ζω. Αν θα αλλάξω τις συνήθειες και την καθημερινότητά μου. Αυτό που έκανα εγώ ήταν να τεστάρω τις δυνάμεις μου, να δω μέχρι που αντέχω. Δεν διέκοψα την εργασία μου, ό,τι είχα προγραμματίσει το έκανα. Με μεγαλύτερη δυσκολία και κόπο και με υποστήριξη από το εργασιακό μου περιβάλλον. Επέλεξα να κάνω αυτό γιατί το είχα ανάγκη. Να μην αποσυρθώ από τη ζωή.
Πέρασα από τη διαδικασία που νόμιζα ότι είμαι αυτάρκης και ότι μπορώ να διαχειριστώ μόνος μου ό,τι συνέβαινε, αλλά και από το αντίθετο. Είναι πολλές οι στιγμές που λυγίζεις. Το θέμα είναι ο ασθενής να το περνάει όσο πιο ανάλαφρα γίνεται. Δεν πρέπει οι γύρω του να υποδεικνύουν στον ασθενή δικούς τους γιατρούς και δικές τους μεθόδους» σημείωσε χαρακτηριστικά ο Αντίνοος Αλμπάνης.