Και η Γερονικολού καταγγέλει τον Κιμούλη: Με φόβισες, με τρόμαξες…

«Γιατί τώρα; Γιατί τώρα δε με νοιάζει τι θα πουν. Πείτε ότι θέλετε ελεύθερα!» Φοβόμουν κι εγώ να μιλήσω, γιατί κάποια στιγμή τα περιοδικά μας είχαν ονομάσει ζευγάρι και θα έλεγαν όλοι ότι αυτά είναι τα λόγια μιας «πικραμένης».

Πικραμένη βέβαια είμαι. Όχι από κάποια υποτιθέμενη σχέση μας. Ούτε από κάποιου είδους σεξουαλική παρενόχληση. Τίποτε από τα δύο δε συνέβησαν. Πικραίνομαι που δεν κατονομάζουμε τον εργασιακό εκφοβισμό. Που αποθεώνουμε κακόβουλους θνητούς. Που επιτρέπουμε συμπεριφορές που πληγώνουν την αξιοπρέπεια μας. Τη ψυχούλα μας.

Με καθαρή συνείδηση, σε συγχωρώ που με πλήγωσες. Αλλά όσο περνάει από το χέρι μου δε θα επιτρέψω να το ξανακάνεις εσύ ούτε κανείς άλλος. Ζέτα σε ευχαριστώ που μου έδωσες το θάρρος και μου έδειξες τον τρόπο. Μου θύμισες εικόνες που ήθελα να ξεχάσω. Μου έσφιξες την καρδιά. Λυπάμαι για όσα σου συνέβησαν… λυπάμαι και για μένα. Ως εδώ όμως.

#nowisourtime #σοφίαμπεκατώρου

*Από την παράσταση «Δον Ζουάν, η επιστροφή»

{Σε παρακαλώ μην επιστρέψεις}»